لباس عید سال بعد
گوشه لحاف را کنار زدم، در روشنایی نور چراغ علاءالدین(1) مادرم داشت با تکه پارچه ای ور می رفت و کمی آن طرفتر بابام در حالی که سیگار می کشید به شعله چراغ زل زده بود. هر چند وقت یکبار مادرم دستش را پایین می آورد و همراه دستش سرش را هم به نور چراغ نزدیک می کرد .
بابام مثل همیشه تو فکر بود، آخه بابام هر وقت توی فکر بود پکهای عمیق به سیگار می زد و دودش را هم یواش یواش بیرون می داد .امان از وقتی که بابام تو فکر بود، آن موقع خیلی زود جوش می آورد، ولی بیشتر برای ما جوش می آورد تا برای مادرم، وقتی ناراحت می شه همه را کتک می زد.
می دونی ! بابام آدم خوبی است، یعنی دست خودش نیست وقتی زیادفکر می کنه این جوری می شه.
بیشتر وقتهایی که بابام عصبانی است اول مهر و شب عید است.
من از ماه مهر و شب عید خوشم نمی آید، آخه این موقعها اخلاق بابام عوض می شود زود داد می زند با همه دعوا دارد…
نمی دانم شاید برای این است که مجبور ما را نونوا کند… یا شاید هم چیز دیگری، هر سال اول مهر یا نزدیک عید مادرم نخ و سوزنش را از سر شب دم دستش می گذارد وقتی ما می خوابیم از پشت پرده یا زیر میز سماور یک بقچه را در می آورد و هی می دوزه، بعدش هم که کارش تمام می شود بقچه را ور می دارد می برد و جایی قایم می کند .وقتی مادرم دارد چیزی را می دوزد بابام کنارش می نشیند و سیگار می کشد و حرص می خورد .من و دادشم و آبجیم اگر بیدار باشیم از ترس بابام خودمان رابه خواب می زنیم.بابام مرا دوست دارد .من می دانم آنروز که از اتوبوس دو طبقه میدان توپ خانه پیاده شدیم و توی خیابان باب همایون(2) راه افتادیم دم یک فروشگاه لباس فروشی ایستاد و بعد به من گفت: حسن خیلی دلم می خواهد از این کاپشنا برات بخرم. من که از آن کاپشنها خوشم آمده بود گفتم:بابا برام بخرش . بعد او ن گفت: می خرم! حتما برات می خرم !ولی نخرید،در عوض چند روز بعد چیزی برای ما آورد که نه کت بود ونه کاپشن،گفت که چشمشو گرفته ،برای حمید کوچک بود تن من کرد برای من هم بزرگ بود.تازه آستیناش بلند بود. یقه اش هم پاره بود خودشم یک خورده گشاد بود.ولی مادرم گفت: زمستان است،روی لباس هم گرمه و هم قشنگه، شاید مادرم باز داشت چیزی برای شب عید ما سر هم کرد. من چه قدر از عید بدم می آید. همه می خواهند لباس های نو بپوشند بعد بیان بیرون و پزبدهند و قمپزدرکنند.
پارسال حمید از اول تا آخر عید بیرون نیامد. می گفت: درس دارم !ولی دروغ می گفت ،من می دانم برای چی با ما برای عید دیدنی نمی آمد! برای این که آن شلوار خاکستری که بابام می گفت خریده و مادرم کوتاهش کرده بود تا حمید بپوشد مال هاشم پسر عباس آقا بود . راستش من هم باورم نمی شد آخه بابام می گفت:از گمرک خریده ولی هاشم جلو عزیز، امیر و رضا تمام نشانی هایش را داد...
حتی انجایی را که سوخته بود . علامتها درست بود . بچه ها همه حرفهای هاشم را باور کردند، حمید بیچاره خیلی خجالت کشید. برای همین دوتایی آمدیم به خونه .
حا لا دوباره عید داره میاد ، من نمی دانم رفتن زمستان و آمدن بهار چرا باید برای ما انقدر ناراحتی بیاورد ؟ کاشکی عید نبود. اگر عید نبود همین لباسها که بابام آورده خوب بود دیگه ! البته عید هم مثل تمام روزهای خداست ،برای من و حمید فرقی ندره، اما آبجی بیچاره ام… دلم به حالش می سوزه، تمام دخترهای هم سن و سالش لباسهای قشنگ قشنگ تنشان می کنند ...
ولی عیبی ندارد . من تابستان سال دیگه بیشتر کار می کنم و برای عیدش یک لباس قشنگ می خرم . از امسال که گذشت تا سال دیگر خدا بزرگ است.
این نوشته را در سال ۱۳۶۵ نوشتم و برای اولین بار در سال ۱۳۷۰ در روزنامه اطلاعات در صفحه اندیشه به چاپ رسید و بعد در مجله جوانان در پاکستان و بعد در یک مجله انگلیسی زبان در هند. سه سال بعد..اما نام اصلی این اثر که من نوشته بودم چقدر از عید بدم میآید بود! جعفر صابری
چراغ علاءالدین(1) چراغی برای گرم کردن خانه و …
باب همایون(2)نا م خیابانی در شهر تهران پایتخت ایران
باب همایون(2)نا م خیابانی در شهر تهران پایتخت ایران
